Kluczowym elementem dla przekazu w pantomimie jest określenie, już na samym początku, a przynajmniej możliwie jak najszybciej, niezbędnej dla widza informacji o tym, gdzie znajduje się odgrywana przez nas postać. Może być to przestrzeń otwarta, jakieś pomieszczenie albo nawet „nicość” – przestrzeń abstrakcyjną.

Swoją „widoczną przestrzeń” możesz ustanowić na różne sposoby – często łącząc różne techniki w zależności od charakteru danego występu. Dziś wyjaśnię tylko pierwszy krok, który nazywam „Flashlight”. Jest to optymalny sposób wizualnego stworzenia fundamentów przestrzeni, zanim jeszcze dodasz „ukazywanie przedmiotów” .

B-1) „Flashlight” – Wstępne Odzwierciedlenie Przestrzeni 

Tę technikę stosuje się, gdy wprowadzasz nową przestrzeń tak, by widownia była w stanie natychmiast wizualizować sobie najważniejsze informacje, takie jak to: czy jesteśmy na zewnątrz czy w pomieszczeniu oraz jaki jest ogólny kształt i rozmiar tego pomieszczenia?

1) Wąsko skupiony focus w pomieszczeniach

„Oświetl” trzy punkty

Kiedy tylko wkraczasz do pomieszczenia, wskazujesz trzy punkty poprzez szybkie skupienie na nich wzroku. Często sprawdza się tutaj wybranie narożnika najdalszego od siebie (położonego na skos), a także dwóch innych punktów pod innymi kątami i na innej wysokości. W każdym z punktów, na których się skupiasz zatrzymaj ruch głowy na dwa akcenty  i pozwól, by twoje oczy odzwierciedliły nową myśl. Sprawi to wrażenie, jakby twoje oczy rysowały w przestrzeni punkty, co ostatecznie przełoży się na obraz twojej przestrzeni w wyobraźni widza.

Szybkie myśli w każdym z punktów

Zawsze pamiętaj, by dla każdego z punktów, który widzisz wyrazić szybką myśl. Nie rób z tego jednak zbyt wielkiej sprawy poprzez „opisywanie” nieznanych rzeczy – chodzi tu tylko o stworzenie ogólnego wrażenia tworzonej przez ciebie przestrzeni. Po prostu wizualizuj sobie przedmioty znajdujące się w każdym z narożników. Twoje oczy w sposób naturalny wyrażą barwne myśli podczas tej wizualizacji.

Po zatrzymaniu się na każdym z trzech punktów, możesz dodać frazę lub refleksję  na temat przestrzeni.

Proces „Flashlight” pomaga widzowi lepiej wyobrazić sobie, dzięki widocznym myślom mima, rozmiar i przestrzeń trójwymiarowego pomieszczenia oraz relację między aktorem a tą przestrzenią.

Przykład:

Gdy wchodzisz do kościoła:

1. Możesz spojrzeć w najodleglejszy kąt, na skos od ciebie, wizualizując znajdujący się tam posąg albo obraz;
2. Następnie przyjrzyj się przedmiotowi znajdującemu się niżej i w mniejszej odległości, wizualizując klęczącą tam osobę;

3. Następnie spójrz w górę, na wysokie sklepienie z witrażami. Poświęć na to nieco więcej czasu, stwarzając wstępne wrażenie „przestronnego pomieszczenia z wysokim sufitem”;

4. Następnie możesz dodać frazę „refleksji”;

5. Następnie możesz dodawać „ukazywanie przedmiotów”, tzn. zacząć dotykać „widoczne przedmioty”.

C.D.N.

autor: Haruka Moriyam
tłumaczenie: Michał Sporzyński

THE GOLDSTON MORIYAMA BLOG FOR MIME
Gregg Goldston